Pałac Montecitorio w Rzymie
Montecitorio.
Montecitorio – w miejscu, gdzie dziś stoi budynek Izby Deputowanych, według badań archeologów, znajdował się stos, na którym palono zwłoki cesarzy a wzniesienie na którym jest położony obecny Pałac Monecitorio powstało sztucznie w średniowieczu, gdyż tu składowano niepotrzebne materiały. Przez długi czas, ta część miasta znajdowała się w rękach bogatej i wpływowej rodziny Colonna, przypomina nam o tym plac znajdujący się tuż obok zwany placem Colonnów. W tamtym okresie wzgórze zamieniono w warzywne i ozdobne ogrody.
Pałac Montecitorio.
Historia budynku zaczęła się w 1653, kiedy papież Innocenty X z rodu Pamphili dał zlecenie Gian Lorenzo Berniniemu na zbudowanie rezydencji.
Gianlorenzo Bernini.
Bernini, niezwykły interpretator baroku rzymskiego, stworzył budynek, który zarówno w konstrukcji i dekoracji, dostosowuje się do topografii terenu. Fasada budynku, lekko zakrzywiona, sprawia wrażenie wzgórza z elementami ociosanych kamieni, z których wystają liście i gałęzie, sprawiając wrażenie, że budynek zbudowany jest jak na skale.
Papież zmarł w 1655 roku i prace musiały zostać przerwane, również ze względu na problemy finansowe rodziny. Ciąg dalszy budowy poprowadził papież Innocentego XII , który początkowo chciał przeznaczyć budynek na hospicjum dla ubogich. Zdecydowano się jednak, umieścić tu organ wymiaru sprawiedliwości: Kurię Papieską, która była długo nazywana Kurią Innocentego.
Po śmierci Berniniego.
Po śmierci Berniniego, projekt przekazany został Carlo Fontanie, który zmodyfikował pierwotny wystrój, dodając charakterystyczną wypukłą fasadę i dzwonnicę z zegarem. Otwarcie Kurii zostało zainaugurowane w 1696 roku. Budynek zmieniał swoje przeznaczenie – mieściła się tu administracja miejska, a także Komenda Główna Policji.
Po zjednoczeniu Włoch.
Po zjednoczeniu Włoch, Palazzo Montecitorio zostało uwłaszczone przez państwo włoskie i przeznaczone dla zgromadzenia Izby Deputowanych. Szybko przeprowadzono niezbędne zmiany, by pałac był gotowy do pełnienia nowych zadań. Zbudowanie auli dla zgromadzeń, powierzono mało znanemu inżynierowi Paul Comotto. Zaprojektowana sala na półkolistych, żelaznych ramach, całkowicie pokryta drewnem, została otwarta w dniu 27 listopada 1871 roku. Nowe pomieszczenie okazało się jednak mało funkcjonalne – posiadało zbyt słabą akustykę, we wnętrzu było zimno w okresie zimowym i za gorąco w lecie. W konsekwencji aulę zamknięto w 1900 roku.
Początek XX wieku – Ernesto Basile.
Tymczasem, nieudana próba zbudowania nowego budynku parlamentu przy Via Nazionale, przyspieszyła decyzję i w 1918 r. zainaugurowano otwarcie stałej siedziby w Palazzo Montecitorio. Tym razem przebudowę budynku oddano architektowi Ernesto Basile, wybitnemu przedstawicielowi włoskiej secesji. Basile nie dokonał zewnętrznych zmian w fasadzie budynku. Jego głównym dziełem jest Sala Obrad, charakteryzująca się licznymi dekoracjami w stylu Art Nouveau. Imponujące zadaszenie z kolorowego szkła to praca Giovanni Beltrami, a fryz ze scenami z historii włoskiej wykonany przez Giulio Aristide Sartorio. Wewnątrz pałacu dodał Basile tzw. Transatlantico, długi i imponujący salon, który otacza Salę Obrad i obecnie działa jako nieformalne centrum włoskiej polityki.
Wnętrza pałacu Montecitorio.
Najważniejsze sale znajdują się na drugim piętrze, wraz z biurami Prezesa, członków Prezydium, sekretarza generalnego.
Monumentalne schody prowadzą do tak zwanego „Korytarza Popiersi”, gdyż wzdłuż ustawionych jest 30 marmurowych rzeźb wybitnych włoskich postaci.
Kolejna „sala Della Lupa” swą nazwę zawdzięcza obecności brązowej kopi rzeźby kapitolińskiej wilczycy. Sala ta była świadkiem istotnych wydarzeń z historii Włoch, ponieważ tu został ogłoszony wynik referendum instytucjonalnego z dnia 2 czerwca 1946 r. Tutaj również nadal odbywają się najważniejsze spotkania polityczne. Na lewo od sali ”wilczycy” znajduje się biblioteka. Po prawej stronie dochodzi się do pokoju poświęconemu pamięci politykowi Aldo Moro. Salon ten, był wcześniej zwany jako Żółty – od koloru tapicerki. Ma on przepiękne wyposażenie w stylu rokokowym z Pałacu Królewskiego w Casercie.
Palazzo Montecitorio kryje w swym wnętrzu więcej niż tysiąc obrazów i rzeźb od XVI do XX wieku. Tysiące rycin i grafik z różnych okresów. Zgromadzono też wiele obiektów archeologicznych i artystycznych jak zegary, meble, gobeliny i popiersia. Duża część z tych prac jest własnością poszczególnych kuratoriów i znajduje się w miejscu tymczasowego składowania w Izbie Deputowanych. Pozostała część artystycznego dziedzictwa, reprezentowana głównie przez dzieła sztuki współczesnej, została przejęta bezpośrednio na własność Izby.
Zwiedzanie pałacu Montecitorio.
Palazzo Montecitorio ze względu na swoją państwową funkcję strzeżone jest przez służby mundurowe i wejść do środka nie można każdego dnia. Dodatkowo często jest oblegany przez demonstracje i manifestacje niezadowolonych Włochów z pracy swoich deputowanych. Pałac bywa otwierany dla publiczności w ściśle określonych terminach, które są podawane m.in. na stronach internetowych urzędu. Wejścia odbywają się w grupach, nie większych niż 50 osób, wstęp jest bezpłatny.
